'මාමේ...'

අවුරුදු තුනක්ම ගෙවිල ගිහිං කියල දැනුනෙ ආයෙ ලංකාවට ගොඩ බැහැපුවාම.කාටවත්ම නොකියම මවුබිමට ආවෙ ඇයි කියලා මට තාම තේරෙන්නෙ නෑ.. බැරි වෙලාවත් කිව්ව නං එහෙම මෙතන එකම කලබලයක් වගේ තියෙයි..
අම්මව අප්පච්චිව බලන්න ආසයි..
ඒත් කොහේදෝ නැති උදාසීන බවක්...

ඕන කෙහෙල්මලක් කියලා ජොබ් එකත් දමල ගහල ආවෙ මේ හැඟීමෙන් මිදෙන්න.. ඩිප්‍රෙස් වෙලාද කියලා හිතුනත් එහෙ ඩොකා කිව්වෙ නම් චේන්ජ් එකක් ගන්න.එතකොට හරියයි කියලා.

ටැක්සියක නැගලා මීගමුවට ගියෙත් කිසිම හැඟීමක් නැතිව.
ඔක්කොම ලට්ට ලොට්ට දාගත්තත් බැගේජ් දෙකේ තවත් ඉඩ තිබුන නිසා ඒවා තනියම ආංබාං කරගන්න පුලුවන් උන එක ලොකු දෙයක්..
බ්‍රවුන්ස්බීච් එකේ මුහුදට මූණ දාපු හෝටල් කාමරේ සුවපහසුයි..
පිස්සුද මංදා..
කාලෙකින් මවුරටට ඇවිත් ගෙදර නොගිහිං හෝටල් ගානෙ ලගින්න.. හෙහ් හෙහ්...

කාලෙකින් නොලැබුනු අත්දැකීමක් ගන්නත් එක්කයි මිනිස්සුන්ගෙ මූණු බලන් ඉන්නයි තියෙන ආසාවටයි නගරයේ පයින් රවුමක් ගහන්න හිතුනෙ..
පෙට්ටි කඩේකින් ප්ලේන්ටියක් ගහලා ගෝල්ලීප් දුමක් ඇදලා විටකුත් කටේ දාගත්තම ඇත්තටම සැහැල්ලුවක් දැනුනා..
ඒ කාලෙ සයිට් වල වැඩ කරනකොට වාගේ..

හුරු පුරුදු සුවඳයි රසයි එක්ක එහේ මෙහේ දුවන්න හදන හිත් පොඩිය ඔතලා කිහිලිගන්නගෙන පාරවල් දිගේ අරමුණක් නැතිව ඔහේ ඇවිදන් යන්න පටං ගත්තෙ මේ සංකර වෙන්න දඟලන කෙල්ලො දැකල වත් වෙනසක් වෙයිද බලන්න..

පාරවල් ටික නම් ඉස්සර තරං ට්‍රැෆික් නෑ..
යනගමන් විස්සෙ කණුවෙ සුරුවම ලඟ සරත් අයියා ඉන්නවාද බලන්න ඕනෙ.
පොර අපිට ජරාව දුන්නෙ නෑ නෙ.පිරිසිදු අහස්කූරු නැත්තං 'නෑ මල්ලියේ' කියලා ගුලි දෙක තුනක් දීලා අපිව පිටත් කරන්න තරං මිනිහා හිතවත් උනා.. ඒත් ඌ දැං හිරේ විලංගුවේද දන්නෙත් නෑ..


පාරෙන් එහාපැත්තෙ හිටපු අවුරුදු තුන හමාරක් හතරක් විතර පොඩි එකා
"මාමේ..."
ගාන සද්දෙට නැවතිලා බැලුවෙ අද දවසේ රාජකාරිමය නොවන දේකට කතා කරපු පලවෙනි සහ එකම කෙනා ඒ පොඩි එකා නිසා..

ඒත්...

ඒත් එක්කම පොඩි එකා පාරට පැන්නා..
 එතකොටම තමයි මහ හයියෙන් හෝන් ගහගෙන ලයිට් දාගෙන ප්‍රාඩෝ එකක් පාරදිගේ ආවෙ...
හිතන්න වෙලාවක් නෑ...
එක පාරටම පාරට පැනලා දරුවව තුරුල් කරගෙන අයිනට පනිනවා ලාවට මතකයි.


කූං සද්දයක් එක්ක මිනිස්සු කෑ ගහනවා ලාවට ඇහෙන්න පටං ගන්නකොටම වගේ තමයි බොඳ වෙවී පෙනුන දේවල් පැහැදිලි වෙන්න ගත්තෙ..

නිල්පාටයි කහ පාටයි මිශ්‍ර වෙච්ච ලස්සන සූට් එකත් ඇඳගෙන ඉන්න පොඩි එකා මගෙ මූණ අතගානවා..

මම මැරිලද??

වෙන්න බෑ.. උරහිස පැත්තෙන් වේදනාවක් දැනෙන නිසා මැරිලා වෙන්න බෑ..

'අනේ මගේ පුතා........'

 කියලා කෑ ගහගෙන ආපු ගෑණු කෙනෙක් පොඩි එකාව වඩාගෙන දූවිලි පිහින්න ගත්තා..
වටේ මිනිස්සු අත දික් කර කර කෑ ගහන්නෙ ඒ ගෑණු ළමයට බනිනවා වෙන්න ඇති.

ඒත් එක්කම හැරිල බලපු ඒ කෙනා...

"රන් අයියෙ ඔයා...??"

කියලා මොහොතක් බලං ඉඳලා දරුවත් වඩාගෙනම පේමන්ට් එක දිගේ දුවගෙන ගියා... ගිහිං වංගුවෙන් හැරිලා නොපෙනීම ගියා...

වටේ මිනිස්සුන්ගෙ කාලගෝට්ටිය පැහැදිලිව ඇහුනෙ නෑ..
අහගන්න ඕන කමක් තිබුනෙත් නෑ..


ඒත් ඒ එයාමද? වෙන කවුද "රන් අයියා" කියලා කතා කරන්නෙ..

කල්පනා ලෝකෙ පැටලිලා ඉන්නකොට පියවි ලෝකෙට ආවෙ කව්දෝ මාව කිහිලි අස්සෙන් අත දාල උස්සනවා දැනෙනකොට.. 

මට කරදරයක් නැති බව කෙටියෙන් කියලා ඉක්මනට ගැලවෙන්නයි ඕන උනේ.. 

ඒත් එතන හිටපු ත්‍රී වීල් මල්ලි කෙනෙක් බලෙන් වගේ මාව පටවගෙන හෝටලේට එක්කයන්න පිටත් උන නිසා  සහනයක් ලැබුනත් ඒකත්  තාවකාලික උනේ උගෙ කට ඔක්කොටොම වැඩියෙන් වැඩකරන්න උනු නිසා.. 

පොඩි එකා පාර පැන්න හැටි,..

වාහනේ ආපු හැටි,..

මම පැනලා පොඩි එකාව බේර ගත්ත හැටි.. ....

නැත්තං පොඩි එකා චප්ප වෙන හැටි....

වාහනේ නවත්තන්නැතිව ගිය හැටි.. 

ළමයි හදන්න දන්නෙ නැති අම්මලායි උන්ගෙ අම්මලයි... 

ආයෙ කං දෙක කූං ගාන නිසා වීල් එක පාර අයිනෙ නවත්තන්න කිව්වෙ තැඹිලි ගෙඩියක් බොන්නම නෙමෙයි.

කන්දොස්කිරියාවෙන් බේරෙන්න.. 

මූ ආයෙත් තැටියෙ ප්‍රතිවාදනේ පටංගත්තෙ තැඹිලි කපන මනුස්සයා එක්ක... 

එහෙං මෙහෙං තැඹිලි උගුරක් දෙකක් ඇඟට වැටෙනකොට පොඩි පනක් ආපු බව තේරුන නිසා වීල් මල්ලිට නොවඳිනා වැඳුම් වැඳලා හෝටලේට පයිං යන්න අවසර ගත්තෙ.

පව්.. ඌ සල්ලි ගත්තෙත් නෑ කොටිංම තැඹිලි ගෙඩියට සල්ලි දෙන්න දුන්නෙත් නෑ.. 

හිත හොඳ කොල්ලෙක්.. කතා කරානම් හොඳයි.. 

ඒත් මට ඕනෙ ඉක්මනටම තනි වෙලා මොකක්ද මේ උනේ කියලා ආයෙ කල්පනා කරලා බලන්න.. 

හිත හිරි වැටිලා වගේ..

ඉර බැහැගෙන එන අහස අස්සෙන් මුහුදු රැළි මාව හොයාගෙන එනවා පේනවා.. 

ඒ එක එක රැල්ලක් එක එක වචනයක් ගානෙ ගෙනල්ලා මේ පැටලුම ලිහාගන්න දෙන උදව්ව අහක දාන්න මට හිතුනෙ නෑ..

මුහුද දිහා බලං ඉන්න හැටි දැකපු රූම් බෝයි මලයා ගෙනල්ල දීපු ජොයින්ට් එකයි ගෝලීප් පැකට් එකයි තව තවත් මාව හාන්සි පුටුවට තද කරලා බැඳල දැම්මා..

දැං මුහුදු රළ අහන ප්‍රස්න වලට උත්තර දෙන්නම වෙනවා... 

නැත්තං වේගෙං එන රළ පාරක් ගල් කුළුවල සද්දෙට ගසලා සුදු පෙණ නංවලා මට තර්ජනය කරන්න මුහුදු රළ පැකිලුනේ නෑ..

ඔව්.. ඒ ගෑණු ළමයා එයාම තමයි.. 

මට රන් අයියෙ කියන්නෙ නෑ නෙ එහෙනම්.

තාම මතකයි බෝඩිමේ හිටපු කාලෙ.

කෑමෙන් බීමෙන් සැලකීමෙන් කිසි අඩුවක් නෑ.

ඇන්ටිගෙ පොඩි පුතා බොක්ක හොඳ කොල්ලා.මිනිහගෙ වෙඩින් එක ලස්සනට කරගන්න දිවා රෑ නොබලා වැඩ කලේ ඒ හොඳ කමට ප්‍රතිචාරයක් විදිහට.

ඒත් ඒ ගෙනාපු කෙල්ල කොහොම මුට සෙට් උනාද මංදා.අහංකාර කම විතරමයිද කොහෙදෝ ලඟ තිබුනේ.

මලයා මාසෙකට සැරයයි ගෙදර එන්නෙ.

දැං මාත් එක්කත් වැඩි ඇසුරක් නෑ.ඒත් කාලයක් යනකොට මොකක් හරි ලොකු අවුලක් තියෙන බව කට්ටියගෙ හැසිරීමෙන් දැනුනා.. 

එක පාරටම ගෙදරට ආපු කෙල්ලගෙ අම්මලා ගිහින් තිබුනෙ ඒ ගෑණු ළමයට හොඳටම  ගහල බව ඇන්ටි මට කිව්වෙ පස්සෙ....

මලයා දවසක් මගෙ කාමරේට ඇවිත් අඬ අඬ කිව්වෙ පුළුවං උදව්වක් කරන්න.. නැත්තං කෝච්චියට හරි පනිනවා කියලා.

එහෙම කියල ඌ ගියා.. 

මට මුකුත් තේරුනෙත් නෑ.. මම ඇහුවෙත් නෑ..

ගෙදර පරිසරය වෙනස් උනා.

මට සැලකීම වැඩි උනා.

තනියම බියර් එකක් ගහන වෙලාවට බිත්තරයක් වත් බැදලා දෙන්න ඇන්ටි කාරුණික උනා.

කන පිඟාන සෝදන එකටත් අර ගෑණු ළමයව සම්බන්ද උනා.

ඇත්තටම අපි හිතවත් උනා.

කොටිංම මම 'රන් අයියා' උනා

.

හදිස්සියේ ඇන්ටිලා වන්දනා ගමනක ගිය එකත්,,,,නංගියි මමයි බොඩිමේ තනි වුන එකවත්,,,,මහ රෑ බාත් රූම් එකේ නංගි කිසිම හානියක් නැතිව ලෙස්සලා වැටුනු එක වත්,,,,කාමරයට උස්සගෙන යන්න වීමත්,,,,ක්‍රීම් ගාන්න වීමත්.......

එතනින් එහාටත්....................... 

උන දේවල් අහම්බයක් කියලයි මට හිතුනේ...

ඒත් එක සැරේටම නංගි ගැබ් ගත්ත හැටි.. 

තනියට එක්කගෙන එන පුංචිඅම්මට කාමරේ දෙන්න කියලා මට වෙන බෝඩිමක් හොයා ගන්න කියපු හැටි.. 

කොටින්ම මාව පන්න ගත්ත හැටි...

මට තේරුම් ගන්න බැරි උනා.. 

හිත රිදුනා වැඩි කමට මම තෝරගත්ත රට ඇරලා යන තීරනේ විසඳුමක් නෙමෙයි කියලා තේරෙන්න අවුරුදු තුනක්ම ගියා...

මේ ඔක්කොම කියන කන් මුහුද හූ මිටි දුන්නා විතරයි..

පොද වැස්සක් පටං අරං.. 

ඈත මුහුදෙ නැවක් එක සැරේටම දිග..ට නලාව සද්ද කලා.. 

පොඩි බෝට්ටු කාරයෙකුට වෙන්න ඇති.. 

පොඩි මාළු හොයාගෙන එක් දින පන්න කරන අය රෑට මුහුදු යනවනෙ.. 

පොඩි මාළු හරි ගුණයි කිය කිය කන යාලුවෙක් මට හිටියා.. ඌ දැං ඩොකෙක්.රට ඉන්නකොට දවසක් හම්බෙලා අඩියකුත් ගහලා ගියේ.. 

එදත් කිව්වෙ පොඩි මාළු ගැන.. 

ම්ම්ම්ම්.............

එච්චරමද? 

පොර වීඕජී කෙනෙක්.මිනිහගෙ අරුම පුදුම ලෙඩෙක් ගැන කිව්වෙ.. 

පිරිමියාගෙ සදාකල් නොහැකියාවක් තියෙද්දි,ඒකට බෙහෙත් ගන්න ගමන් ළමයෙක් හදපු හැටි ගැන කිව්වෙ.. 

මොනවා....????

ඒ... ඒ.. විස්තරේ හරියටම ගැලපෙන්නෙ බෝඩිමේ මල්ලිටයි නංගිටයි.. විතරමයි..

වැස්ස හොඳටම වැඩි උනා..

ඩෝං ගාලා හෙනයක් මගෙ කණ ලඟින්ම පිපිරුනා... 

මුල මැද ඔක්කොම එකට ගැට ගැහිලා පෙනෙන්න පටං ගත්තා.. දරුවා වඩාගෙන මගෙන් ඈතට නංගි පැනලා දුවනකොට ජීවිතේට මාව නොදැකපු පොඩි එකා 'මාමේ...' කියලා අත දිගු කරපු හැටි මැවෙන්න පටං ගත්තා..

විදුලි කොටන එලියෙන් මගෙ ඇස්වලින් බේරෙන කඳුළු දැකලද කොහෙදෝ....

මුහුද එක දිගටම සුළං එව්වා... 

කඳුළු වේලන්න.. 

දෙපාරක් පණ දීලත් පුතේ කියන්න බැරි උන ආත්මානුකම්පාව පියෙකුගේ දෑසින් දිගින් දිගටම ගලාගෙන ගියා..