ජයලාල් රෝහණ - භාග්‍යා - නෙවිල් ෆර්නෑන්ඩු

(ඡායාරූපය අන්තර්ජාලයෙනි.)

දහවල් දොලහ හමාරයි.දෙක වසර පංතියේ ළමයිට නම් ඉස්කෝලෙ ඇරුනා.කුඩ ඉහලගෙන එන අම්මලා,මොටර් සයිකල්,පුට්සයිකල් පැදගෙන එන තාත්තලා පොඩිත්තන්ව ගෙදර එක්කන් යනවා.අද දවසෙ වෙච්ච සිද්ධි කට උල් කර කර අනෙකට කලින් අම්මට තාත්තට කියන්න පොඩි උන් පොරකනවා.

ඉහල පන්තිවල ඉන්න අයියලා අක්කලා එක්ක යන පුංචිත්තො සෙල්ලං මිදුලෙ.
ඉස්කෝලෙටම සින්න උනු බලු රංචුව බෑ නොකියා පොඩි එවුන්ව පිටේ තියාගෙන අස්සයා ගෝං කියනවා..
මාලා ටීච හුස්මක් අරන් පන්තියට ඇවිත් හිටපු තුන හතර ළමයි ටිකට නම ලියන්න පුරුදු කරන්න පටංගන්නකොටම එයාගෙ ජංගම දුරකථනය හඬ නැඟුවා.

'අම්මේ..,හවස ක්ලාස් එකේ ෆීස් උදේ ඉල්ලගන්න බැරි උනා.මේ දෙවනි සතියනෙ.කාඩ් එක ගන්නම ඕනෙ.,මම එනව ඉස්කෝලෙ ගාවට.ඒ ගමන් ගෙදර ගිහින් දාගෙන යන්නම්.යන්න ලෑස්තිවෙලා ම ඉන්න.වෙන වැඩ දාගන්න එපා ඔන්න'.

මාල ටීචගෙ පුතා එකදිගට කියාගෙන ගියේ හුස්මක් වත් ගන්නෙ නැතුව.

'හා.. එහෙනම් එකහමාර වෙනකොට එන්න.පාර හදනවානෙ.. ඒ නිසා කාර් එක ගේන්නෙ පරිස්සමින්.'

කෙටියෙන්ම කතාව ඉවරකරලා ආයෙත් වැඩේ පටන්ගත්තෙ අද ආපු මේ ළමයි හෙට එයිද කියන එක විශ්වාස නැති නිසා අහු උන වෙලාවෙ උපරිම වැඩක් කරන්න හිතාගෙන.

පුතා කාර් එක හරවනවා දකිනකොටම මාල ටීච පාර පැන්නෙ පුතාට පන්තියට පමා වෙන නිසා ඉක්මනටම යන්න හිතාගෙන.ඒත් වාහනේ දොර වහන්න කලින් තමුන්ගෙ පංතියේ පුංචි භාග්‍යා ගහක් යට පොට්ටනියකුත් තුරුලු කරගෙන ඉන්නවා දැකපු ටීච එයාට කතා කරා.

'පුතා..,මේ දුව ඉන්නෙ කුඹල්ලංගෙ.අපි යන ගමන් මෙයාවත් දාගෙන යමු.කමක් නෑ නේද?'

අම්ම අහනකොට පුතා පිටිපස්සෙ දොර ඇරලත් ඉවරයි.

'නඟින්න දුව.බහින තැන ටීචට කියන්න හොඳේ'

දැරිය ඔළුව හෙල්ලුවා.

මේ දැරිය මාල ටීචගෙ අවධානය එකවසරෙදිම දිනාගත්තෙ අද්භූත නිහඬ බව නිසාමයි.
පුංචි ළමයි නිහඬ බව ඇතුලෙන් මහා කතාවක් හිරකරගෙන ඉන්න බව මාල ටීචට වැටහෙමින් තිබුනා.
දවසක් හවස තුනට විතර ඉස්කෝලෙ ගාව මේ දරුවා අඬ අඬ ඉන්නවා ගමේ මිනිස්සුන්ට හම්බෙලා ගෙදරට ඇරලවලා තිබුනා.පොඩි දරුවට අසනීප වෙලා එයාව අරගෙන අම්ම ඉස්පිරිතාලෙ ගිය නිසා එන්න භාග්‍යව ගෙදර ගෙනියන්න කෙනෙක් ඉඳල නෑ.
එක වසරෙදිම එකපාරටම ඉස්කෝලෙ එන එක නවත්තපු මෙයාව හොයාගෙන හොයාගෙන යන්න සිද්ධ වුනේ  'ළමයෙක් පාසල් ගමන නවත්තන්නේ නම් එහි වගකීම පංති භාර ගුරුවරයා සහ විදුහල්පති විසින් අනිවාර්යෙන් භාරගත යුතුයි' කියන නීතියෙන් බේරෙන්න බව මතක් වෙලා ටීචට පොඩි ලැජ්ජාවක් වගේ දැනුනා.
ඒත් ඉස්කෝලෙ එන කාලෙ දැරිය නැවතිලා හිටපු ඤාති ගෙදරට ගිහිල්ල පණිවිඩ යවලා කොහොම හරි ආයෙ දරුව ඉස්කෝලෙ එවන්න මවු එකඟ කරගන්න ටීචට හැකි උනා.
පාළුවට ගිහින් තිබුනු කන් පෙති දෙකට ලැබුනු තෝඩු දෙක,ලැබෙන අළුත් (වගේ) ගවුම් පොඩි,ඉස්කෝලෙන් දෙන බත් පිඟාන දරුවට ආකර්ශනයක් නොවුනම නෙමෙයි. දැනුත් මේ මහ මෙරක් වගේ තුරුළුකරන් ඉන්නෙ ටීච කෙනෙක් ගෙනත් දීපු ඇඳුමක් බවයි පෙනෙන්නෙ.

වාහනේ පාර දිගේ ඇදෙනවා..

අවුරුදු ගාණක් ඇදි ඇදී පාර හදනවා.ගල්කුඩු දූවිල්ල කුණාටුවක් වගේ පාරෙ වැඩකරන මිනිස්සු යටකරගෙන හමාගෙන යනවා.මහ වැස්සක් ලඟ නිසාද කොහෙදෝ හරිම අපහසු දාඩිය උණුසුමක් තිබුනත් වායුසමනය කරපු කාර් එක ඇතුලෙ නම් පොඩි සහනයක් තිබුනා.

කුඹල්ලංග හංදියට එනකොට මුළු පළාතම කළු කරගෙන..
වැහි දෙයියොත් දැං දෙඤ්ඤං ගානට බලං ඉන්නෙ.

පුතාගෙ මූණ බලපු ටීච,

'එහෙනම් භාග්‍යා මෙතන ඉඳං යන්න පුළුවන් නෙ'
කියල ඇහුවෙ හිතකින් නම් නොවෙනබව දැනුනත් පුතාට තරහා ඇවිත්,

'අපේ නංගි කෙනෙක් නං මේ වැහි බීරමේ මඟ දාල යනවද? ක්ලාස් පරක්කු උනාට කමක් නෑ.මෙයාව ගෙදරට දාල යං.'
කියනකොට මාල ටීචට පොඩි හිනාවක් ගියා.

'භාග්‍යා.. අපිට පාර පෙන්නන්න.'

කෙලි පැටික්කි පාර කියන්න පටං ගත්තා.
කටින් නෙමෙයි.ඇඟිල්ලෙන්.
ඉස්කෝලෙදි ඇහෙන නෑහෙන තරමට වචනයක් දෙකක් දරුවා කතා කරත් කාර් එක ඇතුලෙදි නම් වචනයක් වත් ගන්න බැරි බව මූණ දිහා බලපු ගමන් ටීචට තේරුණා.

කුඹල්ලංග මුස්ලිම් ජනපදය මැදින් කාරෙක බොහොම පරිස්සමින් හෙමින් හෙමින් ඉදිරියට ඇදුනා.
බෝ කරලා අතෑරලා දාපු ළමයි රංචු රංචු ඕන ඕන හැටියට පාර පුරා දුවනවා.. පනිනවා.
ඒ අස්සෙ ගැටවරයො යතුරුපැදි අරන් එන්නෙ සුනාමියෙන් බේරෙන්න මිනිස්සු දුවනවාටත් වැඩි වේගෙන්.

යනවා.. යනවා... ඉවරයක් නැති නිසා මාල ටීචටත් ටිකක් සැරෙන්ම

'කොහෙද ළමයො ගෙදර..? තව දුරද?'

ඇහුවෙ නොඉවසිල්ලෙන්.
ඇයි පුතාගෙ පංතියට යන්නත් ඕනෙ.
මහත්තයා එන්න කලින් ගෙදර යන්න ඕනෙ.
පොත් වගයක් තියෙනවා හෙට බලාගෙන යන්න.
පාඩං සටහන් ලිව්වෙ නැත්තන් ප්‍රින්සිපල් ගෙන් කුණු බැණුම් අහන්න ඕනෙ.
ඒ මදිවට සේවාස්ථ සැසියට යන්න කලින් හදාගන යන්න කියල එවපු ක්‍රියාකාරකම් උපකරණ හදන්න ඕනෙ.
රෑට උයන්න ඕනෙ..
මේ ඔක්කොම අස්සෙ කිලෝමීටරේකට වැඩිට ගමක් අස්සට යනවා.. යනවා.. ඉවරයක් නෑ.

කොහොමින් හරි මුස්ලිම් ජනපදේ අවසානෙ හරියෙ තියෙන කට්ටි කරපු පොල් වත්තෙත් අන්තිම මුල්ලට යට වැදි වැදි කාර් එක ආවා.
හාත්පස අඳුරු වෙලා සීතල හුලං හමන්න පටං අරන්.
ඔන්න දැරිය ටීචගෙ අතින් අල්ලලා වාහනේ නවත්තගත්තා.
ඉක්මනට වාහනෙන් බැහැලා දරුව වත් එලියට බස්සගත්තත් ගෙයක් නම් පේන්න නෑ.

'කෝ පුතේ ගෙදර?'

ලන්දක් අස්සෙන් හැදුනු පොඩි අඩිපාරක් අස්සෙන් දුවපු පුංචි භාග්‍යා තමුන්ගෙ ගෙදර අත දික් කරලා පෙන්නුවා...

පොඩි ඇලකින් එහා පැත්තට පැනල යන්න ඕනෙ.
ඉවුරට වෙන්න හදල තියන ගෙයක්..

ගෙයක්..(?)

ටකරන් තහඩු දෙකක් එකට හේත්තු කරලා වටේට පරණ සාරි වලින් වට කරලා.
හතර අතට කකුල් විහිදුනු ඇඳ කබලක් උඩ හට්ටි වලං දෙකතුනක්,පැදුරක්,කාඩ්බෝඩ් පෙට්ටියක් එහෙන් මෙහෙන් පිටට පේනවා.
මේක තමයි භාග්‍යගෙ ගෙදර...

'කො පුතේ අම්ම ඉන්නවාද?'

වාහනේ සද්දෙට වෙන්නැති කුතුහලයෙන් බල බල ඇලෙන් මෙහාට වැඩි වයසක් නැති ගෑණු කෙනෙක් ආවා. ආපු ගෑණු කෙනාගෙ චීත්තපොට භාග්‍යා අත්දෙකෙන්ම අල්ලගත්තා.

අත් දෙකේ මැටි ඇලෙන් බාගෙට බාගෙට වගේ සෝදගන ආපු තරුණිය දැක්ක ටීචට මතක් උනේ සාරය මිරිකී ගිය උක් රොඩු කැබැල්ලක්.

'අම්මව හම්බුනු එක හොඳයි.භාග්‍ය දැන් අකුරු එහෙම ලියනවා'

අම්මගෙ චීත්තෙ අස්සෙ දැවටෙන පුංචිත්තිටයි අම්මටයි ටිකිරි හිනාවක් ගෙනෙන්න ඒ වචන සමත් උනා.

'ඒත් සතියක් ආවොත් සතියක් නෑ..
අන්න එහෙම තමා බැරි.
පොඩි කාලෙ ඉඳන්ම හැමදාම ඉස්කෝලෙ එවන්න දරුවව.
ඇයි මේ කඩින් කඩ එවන්නෙ?'

පුතා දිහයි ටීච දිහයි අහස දිහයි බලල කෙල්ල දිග හුස්මක් හෙලුවා.

'අනේ ටීච මෙහෙම හරි දරුවව එවන්නෙ හරි අමාරුවෙන්...
දුව සතියක් එනකොට ලොකු පුතා ගෙදර.. මල්ලිව බලාගන්නවා.
පුතා ඉස්කෝලෙ යනකොට දුව තමයි ගෙදර නතර වෙලා මල්ලිව බලා ගන්නෙ.
දරුවන්ගෙ තාත්තා පොල් කඩන්න හැමදාම උදෙන්ම යනවා.
මේ වැස්ස කාලෙට ගස් යන්න බෑ නෝනා.ගස් ලෙස්සනවා.
ඉතිං මමත් ඔය කුලී වැඩක් හොයාගන යනවා.
පොඩි එකා අරන් ගියාම වැඩ ලැබෙන්නෑ නෙ නෝනා.
ඉතිං මේ දෙන්න මාරුවෙන් මාරුවට ගෙදර නවත්තන්නැතුව මම මොනවා කියල කරන්නද?'

'ඒ කියන්නෙ භාග්‍යා ඉස්කෝලෙ යන්නෙ ගෙදර එන්නෙ තනියමද?'

'ඔව් නෝනා.කෙල්ලට දැං ඒක හුරුයි.උදේට නං පාරට අපිත් එක්කම යනවා.හවසට ලොකු ළමයි එන වෙලාව වෙනකන් ඉඳලා එයලගෙ පස්සෙන් හංදියට එනවා.එතන ඉඳන් ඉතින් එන්න මෙයා දන්නවා.'

'අද එතකොට පුතා ගෙදරද?'

'ඔව් නෝනා.මම මේ අද කුලියට වත් නොයා මේ ගේ(?) වටේ මැටි තියනවා.මොහොමඩ් මහත්තයාට පිං සිද්ධවෙන්න මේ ඉඩංකෑල්ල දුන්න හිංදා ඉන්න තැනක් තියෙනවා.
ඒත් ඊයෙ රෑත් ගේ (?) ඇතුලෙන් වතුර ගැලුවා.
දැන් වැස්සට කලින් වතුර පාරවල් හරවන්න ඕනෙ.
කොල්ල මැටි කපාගන එන්න ඇල උඩහට ගියා'

......................................







හිතවතුනි...,

මේ කෙටිකතාවක් නොවේ...
මේ පරිකල්පනයක් නොවේ...
ගස්ලබ්බගේ මවට තරුණ ගුරුවරියක් අද දවසේ දැනුම් දුන් විස්තරයක් කිසිදු වෙනසකින් තොරව වාර්තා කිරීමක් පමණයි.

මේ කථාව ඇසෙන විට ගස්ලබ්බාගේ මතකයට නැඟුනේ 'සිහිනයකි රෑ' වැඩසටහනට පැමිණි ජයලාල් රෝහණ නැමැති කලාකරුවායි.
බිඳකට කාලය කැපකර මේ සබැඳිය නරඹන්න.