අවුරුදු 12-16 වගේ කාලය කොලුවෙකුගේ දිවියේ සුන්දරතම කාලයකි.තමන් තුලට සිතිවිලි නැමීම... වීරයින්.. සතුරන් බිහිකර ගැනීම..අභියෝග සඳහා නොසිඳෙන ආශාව.. අත්හදාබැලීම්.. ඈ මෙකී නොකී සන්තෑසි සිදුවේ.මාක් ට්වේන් නම් අද්විතීය රචකයාගේ ටොම් සෝයර්,හෙළයේ මහා ගත් කරු මාර්ටින් වික්‍රමසිංහ ගේ මඩොල්දූව නැමැති කෘතීන් කියවා ඇතැයි සිතමි.ඒවා මතක් වූවා නම් දැන් ඔබගේ කට කොනෙක සිනහවක් ඇතිවා සැක නැත.
එකල දෙමවුපියන් හා කොලුවන් අතර අඬ දබර/දඬුවම් බහුලය.නිදහස් සුන්දර සතුටින් පිරුනු ලොවට අසතුට කැඳවන්නේ දෙමවුපියෝ මය.කකුලෙන් අදින්නෝ දෙමවුපියෝම ය. කොටින්ම "හැරමිටියෙන් ඇවිදින්නෝ.අපට එරෙහි වී එන්නෝ"..ම ය.ඉතිං මැරෙන්න හිතෙන්නේ ය.එය සිතින් මවා ගන්නේය..මැරුනාම දෙමවුපියන් අඬන්නේ ය.ඔවුන්ට දුක හිතෙන්නේ ය.බලු බැනුම් අසා මිය පරලොව ගිය චූටි පුතා ගැන දුක් වන්නේය.හතුරුකම් කල ඊනියා වැඩිහිටියන් මෘත දේහයෙන් සමාව ඉල්ලමින් හඬන්නේ ය...
"චටාස්..!!!!"
""රට වටේ රස්තියාදු ගහල... ජරා ගඳ.. නාල,කෑම කාල පාඩම් කරනවා.රටට වැඩක් ඇති මිනිහෙක් වෙන්න බලනවා.අඩුම ගානෙ ලෝකෙට බරක් නැතිව ජීවත් වෙන්න දෙයක් ඉගෙන ගන්නවා..."බ්ලා....බ්ලා...
පුරුදු බයිලා ඇහෙන ගමන් සිහින ලොවෙන් අවදි වෙනකොට අසූ හාරදාහට මල පැනලා ය. කොල්ල කෑ ගහනව....
"මේ කාලකන්නි ඩිස්නිලන්තෙට මාව බිහිකරපු තොපි ඇයි මාව මරන්නැත්තෙ??? මාව මරපල්ලා.....!!!!"
..............................
ඒත් පහුවදා ඇඳෙන් බහිනකොටත් කිරි එක නම් වරදින්නෙ නැත...
ප.ලි. ඩිස්නිලන්තය අයිති ළමාවියටය.යතාර්ථ ලෝකය අයිති වැඩිහිටි ලොවටය.ඔය දෙක අතර ගන්දබ්බ කාලයේ පිස්සු කෙලීම සාමාන්‍ය සිරිතය.දැනුම් තේරුම් ඇති වැඩිහිටියා කට කොනෙක සිනාවක් සහිතව උපේක්ශවෙන් බලා හිඳී.
එකපාරටම මට හිතුනේ උඹ අපෙු ගස් කබ්බා කියල
ReplyDeleteකබ්බා නොවේ.... ලභ්භෙඛ් මි..
ReplyDelete