කිති කැවුනා කිති කැවුනා... (ඉවරයි )

දන්නෙම නැතිව තව ඩිංගෙන් මෙගාවක් වෙන්න ගිය කිති කැවුනු කතාවෙ අන්තිම කොටසයි මේ..

(1 මෙතන )
(2 මෙතන )

මගෙ පාට පාට හීන ලෝකෙ ලස්සනම කාලෙ ගැන නෙ කිය කිය හිටියෙ.

මේ තමා මම මතක හිටින කාලෙකින් සතුටින්ම හිටපු කාලෙ... මොන ප්‍රශ්නෙ ආවත් සැහැල්ලුවෙන් මූණ දුන්නා.
ඉස්කොලෙදි උනත් වෙනද ඔරව ඔරව හිටපු එවුන්ටත් 'යන්නං මචං' කියාගෙන හරිම සැහැල්ලුවෙන් හිටියෙ.


ඔන්න විභාගෙට තව සති දෙකයි.ඇත්තම කියනවා නම් තාම මම අච්චු පොත් ටික වත් කියවලා නෑ..
ඒත් ඉතින් අවුලකුත් නෑ..
දැං මට තියෙන ලොකුම ප්‍රශ්නෙ තමයි හිතේ තෙරපෙන හැඟීම ප්‍රකාශ කොරන එක.
'වහෙන් ඔරෝ' කිව්වට මට තේරුණ දෙයක් තමා කෙලිං කතා කරන එකට එයා කැමතියි කියන එක.
ඒත් මේ විභාග අස්සෙ....?
ඒ ළමයා දුර ඉඳන් ඇවිත් බෝඩ් වෙලා ඉන්නෙ ලබු ඇට ගනින්න නෙමෙයි නෙව.

ඉතිං මේක ඔෆීශියලි නොකිව්වට දැං දැං ටිකක් විතර නෝණ්ඩි වෙලත් තියෙන්නෙ.ඔව්වා මෙව්වා කල්පනා කර කර දැං මම ක්ලාස් එකට ගියා.
අදයි තව එක දවසකුයි තමා මේ විදිහට ගියොත් අපි හම්බවෙන්නෙ.
මම සුපුරුදු ගහ යටට ගිහින් බලන් හිටියා එයා පාවෙලා එනකං...

මට පොඩ්ඩක් එහා පැත්තෙ පාරෙන් අනිත් පැත්තෙ දැකලම නැති කොල්ලො සෙට් එකක් ඇවිත් හිටියා.
අපේ ක්ලාස් එකේ උනුත් ගිහින් කතා කර කර හිටියට මට උංගෙ ඇක්ශන් එච්චර ඇල්ලුවෙත් නෑ..
ඒ අතරෙ ක්ලාස් එකේ එකෙක් ඇවිත් වරෙං මචං පාටිය සෙට් කරන්න කියලා මාව ඇතුලට එක්කන් ගියා.

'සීන් එක මොකක්ද බං?'   කියල අහපුවාම
'අල්ලලා දාපං බං.. පිස්සු -ත්තලා'

 කිව්ව නිසා මාත් ඉතිං  අපිට මොටෝ අනුන්ගෙ පොටෝ කියලා අල්ලලා දැම්මා.


මෙච්චර කල් බැන ගත්ත.. බයිට් කර ගත්ත කෙල්ලො කොල්ලො සෙට් වෙලා පුංචි පාටියක් සෙට් කලා.
මේ එකකට වත් එයා සම්බන්ධ නොවුනෙ එදා ටිකක් පමා වෙලා ආපු නිසා කියලයි මතක.

හැබැයි සුපුරුදු කවි පූජාව එදත් කළා.ඒ අතරෙ මම ඇහුවා

'ඔයා කියවනවා නේද? මොකද හිතෙන්නෙ ' කියලා.

ලස්සනට හිනා උනා ඇරෙන්න මුකුත්ම කිව්වෙත් නෑ.හැබැයි මොකක්දෝ නොසන්සුන් ගතියක් නම් තිබුනා.
විපරම් කලාට හේතුවක් දැනුනෙ නෑ...

එදත් ඔන්න ක්ලාස් ඉවර වෙන්නයි යන්නෙ... 

මට දැං කං දෙකත් කූං ගානවා වගේ.. 

මොකක්ද කරන්නෙ කියලා හිතා ගන්න බැරිව.

එතකොටම සර් කිවුවා

'අන්තිම දවසෙ අපි පාටි දාන්න ඕන නෑ.. මෙතන එහා පැත්තෙ පංසලට ගිහිං බෝධි පූජාවක් කරමු' කියලා.

අපි ඔක්කොම එක හඬින් ඒක අනුමත කරන අතරෙ මම හිත්හ ගත්තා 

'අන්න මගෙ වෙලාව' කියලා.

ආ... එදා රෑ පියතුමා එනකන් කොල්ලො හතර පස් දෙනෙක්ම පාටිය ගැන කතා කර කර මගෙ ලඟටම වෙලා හිටපු එකත් වෙනසක් දැනුනෙ නෑ අන්තිම දවස් නිසා.ඇත්තටම අපි සහෝදරයො තරම් කිට්ටු වෙලා හිටියෙ ඒ වෙනකොට.

දවසින් දවස කාලෙ ගෙවිලා ගියා.

පොත් පත් වලට වැඩි අවධානයක් මම දෙන අතරෙ මම ගැන වැඩි අවධානයක් ගෙදරින් ලැබෙන බව මට දැනුනා.

විභාගෙ නිසා කියලයි මට හිතුනෙ.

මම මේ වෙනකොට ප්ලෑන් එකක් හදාගෙන හිටියෙ.

තීරනය කලා විභාගෙ ඉවර වෙනකන් හිටපු විදිහටම ඉන්න.

මොකද එයාටත් විභගෙ අමාරු නොවෙන බව මම තේරුම් අරන් හිටියෙ.

අනිවාර්යෙන් ඒ ලෙවල් ක්ලාස් එන්නෙ මම උදේ හවා යන එන තැනටනෙ.

ඉතිං බොරුවට කලබල වෙන්න ඕන නෑ.

ඔන්න ඉතිං ජීවිතේ ටෙන්ශන් වැඩිම දවස ලං උනා.

සර් එපා කිව්වට හැමෝම සල්ලි දාල කෑම බීම,සර්ට ගිෆ්ටෙකක් එහෙම අරගෙන ක්ලාස් එක පටන් ගත්තා.

සාමාන්‍ය උපදෙස් ටිකක් දීල මොරාල් අප් කරලා සර් පාටියට වෙලාවක් දුන්නා.. 

වැඩේ අහිංසක විදිහට නැගලම ගියා... 

බෝධිපූජාවට යන්න වෙලාවත් ලං වෙනකොට සර් එයාට කිවුවා.. 

'පුතා සිංදුවකුත් කිව්වනම් වැඩේ හරියටම හරි'

අඩේ.... එතකොටයි මම දන්නෙ එයාට සිංදු කියන්න පුලුවං කියලා... 

දේවාලෙ දෙවියන්ට භජන් ගායනා වෙනකොට බැතිමතෙක් ඒක දිහා බලන් ඉන්නවා වගේ මම එයා දියා බලන් හිටියා...

බොහොම ලස්සනට මධුර හඬකින් එයා ගායනා කරනකොට මම ඇත්තටම අමුතු ලෝකෙකට ගියා.

'අප්පච්චී මට තැලුවට දිගට හරහට..

සන්තකටම මට තිබුනේ ඔබගෙ දයාව...'

මොකක් බොල.... 

මේක මේ කිංස්ලි පීරිස්ගෙ බස් සිංදුවක් නෙව.

මොන සික් එක තිබුනත් මේකට නම් කිණ්ඩියක් නොදා බෑ කියලා එයාගෙ මූණ දිහා බලපුවාම.. 

ඒ ලාවට තෙත් උන ඇස් දෙක අමුතු කතාවක් කියන්න හදනවා කියලා හිතුනා...

හ්ම්ම්ම්.... 

'කමක් නෑ.. තව ටික දවසකින් ඔයාට ලෝකයේ ලොකුම සතුට මම දෙනවනෙ' 

කියලා මගෙ හිත හදා ගන්න ට්‍රයි කලත් ලොකු ගලක් හිත උඩට අතෑරියා වගේ බරක් දැනෙන්න ගත්තා.

පුරුදු විදිහටම ඉර අවරට ගිහින් තිබුනා.

බෝධි පූජාව පටන් ගන්න නොහිතූ තරම් වෙලා ගියා.

ඒ අතරෙ එයාව හොයාගන්න කොච්චර බැලුවත් එයා හිටියෙ නෑ... 

මට මිස් උනා වත් ද?

මගෙ ලඟින්ම හිටපු ශුවර්ම කොල්ලට කතා කරලා මම ඇහුවා 

'එයාව දැක්කද?'කියලා. 

ටිකක් මගෙ මූණ දිහා බලන් ඉඳලා ඌ කියපි 

'මාත් දැක්කෙ නම් නෑ..පණිවිඩයක් තියෙනවා නම් කියන්න .. මම කියන්නම්'  කියලා.

'විභාගෙ ඉවර වෙන දවසෙ අහවල් බස් හෝල්ට් එකට මම එනවා.ලොකු දෙයක් කියන්න තියෙනවා කියන්න.'

කියලා කියපු මම ඒ වෙනකොටත් ඇවිත් හිටපු පියතුමා එක්ක ගෙදර ආවෙ ඇවිදින මළමිනියක් වගේ.

වෙනසට හේතුව ක්ලාස් ඉවර උනු එක කියලා ශේප් උනු මම දවසෙ උන දේවල් කොච්චර කල්පනා කලත් පැහැදිලි උනේ නෑ..

හැමෝම මොනව හරි හංගනවා කියලමයි හිතුනෙ.

ඒ මොනවත් ගැන වැඩිය හිතන්න වෙලාවක් ඉතුරු වෙලා තිබුනෙ නෑ ඒ වෙනකොට.

සබ්ජෙක්ට් එකෙන් සබ්ජෙක්ට් එක ගොඩ දා ගන්න නැහෙනවා මිසක...  

මොනවා උනත් මම ඒ අස්සෙ ෆ්ලෑශ් බෑක් දෙහි මලක් පීස් එක හොයාගෙන අසාමාන්‍ය විදිහට අහන්න පටන් අරන් හිටියෙ.

ඔන්න විභගෙ ඉවර වෙන දවස ආවා.

මම ඉගෙන ගත් පාසලේම විනය අංශයේ මගේ පියතුමා කැපී පෙනෙන චරිතයක් නිසා එදා එයත් ආවා...

මොකද මහා බරක් බිමින් තියන එදා කොල්ලො කස්ටිය සෙට් වෙන්න යොදා ගන්න බව අත් දැකීමෙන් එතුමා දන්න හින්ද වෙන ඕනෙ.

විභාගෙ ඉවර වෙන වෙලාව වෙනකොට මෙන්න පියා ශාලාව ලඟ.

කාල වරෙන්කො බුල්ටො දැං..

මම දැං යන්න ඕනෙ එයාව හම්බ වෙන්න.. 

මගෙ හිතේ තියෙන දේ කියන්න... 

ඒත් දැං මේ මොකද වෙන්න යන්නෙ.. 

හපෝයි... 

විය යුතු නරකම දේ උනා...

පැය දෙක තුනක්ම ඔෆිස් එකේ අස්පස් කිරිලි අනං මනං වලට ගෙවලා දාලා පියාණන්ගේ අත්ඩංගුවේම ගෙදර බලා ඇදුනා.

මේ තත්වෙ පාලනය කොර  ගන්න... 

අඩු ගානෙ එයාට පණිවිඩයක් යවා ගන්න මට බැරි උනා ඔන්න... 

'කොහොමද අපේ පියාණන් ගෙ මොලේ..?'

හැසිරීමෙන් වෙනස දැනෙන්න ඇති.කලබල කලේ නෑ.. 

කිසිම දෙයක් වෙන්න ඉඩක් නම් දුන්නෙ නෑ.

අන්න එදා තමා මගෙ වටේ තියෙන බැමි විලංගු අවබෝධ වෙලා මම ගෙදරින් නිදහස් සටන ආරම්භ කළේ.

නිවාඩු කාලයක් ලැබුනා.. 

ජංගම දුරකථන තිබුනෙත් නෑ.. 

කගෙ වත් අංකයක් තිබුනෙත් නෑ..

එයගෙ බෝඩිම පැත්තෙ හොයල බලපුවාම ගෙදර ගිහිං කියලා ආරංචි උනා.

සීන් එක දැනගෙන හිටියෙ එකම එකයි... ඌත් අතුරු දහන් වෙලා වගේ.. 

දින සති ගෙවිල ගියා... 

මාත් ඔහේ කල් ගත කලා.. 

ඔන්න දවසක් ටවුන් එකෙං අර මිත්‍රයා හම්බ උනා.. 

'උඹෙ අම්** ...' කියල පටං අරන් සෑ හෙන වෙලාවක් මූ මට බැන්නා. 

මමත් අහගෙන හිටියා... 

අන්තිමේදි මම ඇහුවා කෝ එයා කියලා.. 

මෙන්න මෙහෙමයි මූ මට කියපුවාගෙ අදහස.

.............................................................................

'යකෝ ගස් ලබ්බො,උඹ ඕකිට ට්‍රයි කියලා අපිට ටික දවසකින්ම දැනුනා.

ඒත් අපි කවුරුත් ඒ ගැන වචනයක් වත් නොකිව්වෙ ඒ වෙනකොට ඒකිට 'අහවලා' බැහැලම ට්‍රයි නිසා. 

{'අහවලා' යනු ඉතාමත් දරුණු මිනිසුන් සඳහාම ප්‍රසිද්ධ ගමක කෙරුමාගේ.. කොරන පුතා ය.ගමේ එකෙකුට කේස් එකක් නම් බහින්නේ බස් පිටින් ය.ගුණක් අගුණක් නැත.වතු සංස්කෘතියටත් වඩා චාටර් ය}

එයත් සද්ද නැතිව හිටියෙ ඒකයි.

උඹට ගේම දෙන්න 'අහවලා' කීප සැරයක් ආවත් අපි උඹට නොදැනෙන්න ශේප් කලේ උඹ අහිංසකයෙක් හිංදයි.

එහෙම එකෙක් පැටලුනොත් අපිත් මැදිවෙන නිසා එයාත් ගොඩක් පරිස්සමින් හිටියෙ.

ඒත් අන්තිමේදි එයා තීරණයක් අරන් තිබුනා.

මාත් එක්කම උඹ කියපු තැනට ඇවිල්ලා පැය දෙකක් බලන් හිටියා මචං.

'අතක් පයක් කැඩුවොත් උඹේ අනාගතේ අඳුරු වෙනව කියලලු හිටියෙ.දැං බයක් නෑ ලු... ඉතුරු ටික උඹ බලාගනියි කියලා විශ්වාසයි ලු...' 

ඔව්වා කිය කිය ඉඳලා... 

'මම යනවා.. මම බලන් හිටියා.තවත් බෑ' කියල ගියා බං.. 

දැං ඉතිං උඹ පරක්කුයි.ආයෙ විස්තර හොයන්නත් එපා.කරදර කරන්නත් එපා බං... එයාට කරදර වෙන එක ශුවර්. 

මම කියන දේ අහල අමතක කරපන්'

................................................................................................

මේ වන විට එයා ටීච කෙනෙක් ලු. මට කිව්වෙත් පස්සෙ බොක්කෙ ෆිට් එකක් උනු 'අහවලා' ගෙ යාලුවෙක්.හැබැහි එතනින් එහාට කිසිම තොරතුරක් හොයන්න බැරි වෙන්නම එයා අතුරුදහන්.

දැං අවුරුදු පහලවක් විතර ඇති වෙලා.ඒත් තාම මට අමතක කරන්න බෑ... 

ඒක ආදරයක්ද? නැත්තම් ආකර්ශනයක් විතරද?

ආදරයක් නෙමෙයි නිසාද ඒ දවස් වල මගෙ උනන්දුව මදි කියලා හිතෙන්නෙ?

ආකර්ශනයක් විතරක් නම් ඇයි අදටත් මගෙ පපුවෙ ඇමිනිනු කට්ටක් වගේ සැරින් සැරේ කෙවෙන්නෙ?

ඇත්තටම එයා මාව මඟ ඇරියේ මම වෙනුවෙන් ද? 

හැබැයි මම අදටත් කැමතියි එයාව එක මොහොතකට හරි හම්බවෙලා කතා කරන්න.. 

එතකොට වත් කිංස්ලිගෙ ගී හඬ, චූටි ටීචලාගෙ රූප මාව ගල් කරන එක නවතියි...

(එයා ටිකක් අනුෂ්කා ශර්මා වගේ.Rab ne bana di jodi බලන්න ගිහිං මට ෆිල්ම් එක බලන්නත් බැරි උනා.)